De uiteenlopende muzikale projecten van Sandro Perri werden elders in dit blad al uitvoerig besproken. Dit is dus zijn meer singer-songwriter gerichte uitlaatklep. Naast Perri werken er acht muzikanten mee aan dit album en dat is er soms aan te horen. Vooral de veelvuldig aanwezige blazers drukken een markante stempel op deze plaat. Ander opvallend element is de sound. Alles lijkt zeer basic opgenomen waardoor je een veeleer karig geluid krijgt waar wel elk element duidelijk in naar voor komt. Geen overdonderend gelaagde sound (wat hij wel vaak doet bij zijn andere projecten) maar een oefenhokgeluid waarin alles goed te onderscheiden is. Tiny Mirrors draait vooral rond de songs, Perri besteed veel aandacht aan de teksten en zang. En dat laatste doet hij niet altijd even overtuigend. Hij kan zingen, maar wat lager en dieper had bij veel nummers beter gepast. Verder wisselt de plaat rudimentaire kampvuur (folk) liedjes af met songs die een rijker arrangement kregen. Bij deze laatste is de ene keer jazz de grootste gemene deler, de andere keer exotica of het is een kruisbestuiving van beide. Je kan van Tiny Mirrors niet zeggen dat het een plaat is zonder eigen gezicht. Referenties zoeken is geen evidente zaak, een zoektocht op het net bevestigt dit door de absurd uiteenlopende namen die er opduiken in de besprekingen van deze cd. Je moet van deze plaat wel zeggen dat het een echte luisterplaat is, het vereist dat je ervoor gaat zitten, met tekstvel in aanslag en de songs hun aandacht geeft. Achteloos opgezet tijdens andere bezigheden houdt de plaat je aandacht niet vast. Eindoordeel is dan ook dat er potentieel genoeg is op Tiny Mirrors, maar de uitvoering is niet altijd even sterk. Hij heeft beter werk in zijn omvangrijk oeuvre.