Het grootste voordeel aan heruitgaven is dat ze ons aan het origineel herinneren, niet zelden gevolgd door een kanjer van een schuldgevoel omdat we de betrokken release niet vaak genoeg aan de borst drukken. Zoiets overkomt ons met Time Waits For No One van Beequeen. De slimme mix van lang uitgerekte minimale klanken (niet zelden één noot) wordt bewerkt en in dreunende lusvorm aan de wereld teruggegeven, terwijl loops van concrete en organische klanken de illusie van rituele percussie opwekken. In 1994 hadden wel al begrepen dat deze mengvorm een bastaardkindje was van The Hafler Trio en :Zoviet*France:. Deze vergelijking blijft nog steeds overeind, maar dat mag ons niet afleiden van het feit dat we hier met een meesterlijk album te maken hebben. Het nieuwe artwork vol mistige ruïnen van Rutger Zuydervelt (Machinefabriek) dient het thema uitstekend, al vinden we het origineel (Marilyn Monroe) nog steeds even pijnlijk efficiënt.