Elke paar jaar ontdekt een nieuwe generatie muziekliefhebbers het werk van de haast mythische singer-songwriter Nick Drake. De drie platen die hij bij leven maakte ontroeren dan ook nog altijd. Ontroering door hun somberheid en soberheid. Zelfs veertig jaar nadat zijn laatste album Pink Moon – in alle zijn kale essentie het hoogtepunt uit zijn kortstondige carrière – uitkwam. Het aantal compilaties dat ondertussen uitkwam overstijgt ondertussen ook het oeuvre dat de gekwelde muzikant naliet. De titel van het album Time Of No Reply van de Franse jazzmuzikant Misja Fitzgerald Michel, verwijst naar één van die compilaties. Een verzamelaar trouwens met outtakes van opnamesessies van Drake zelf. Maar goed, hier dus de benadering van deze jonge muzikant die op een eerder album een hommage bracht aan jazzlegende Ornette Coleman. Samen met een aantal bevriende muzikanten focust hij hier op de soberheid in het gitaarspel van Nick Drake. De teksten verdwijnen helemaal naar de achtergrond. Met als uitzondering het nummer Pink Moon dat vocaal wordt ondersteund door Meshell Ndegeocello. Het gevolg is een, naar onze smaak iets te loungy versie van het nummer. Ondanks dat de heesheid in de stem wel overeenkomt, breekt ons hart niet. Wat het wel hoort te doen bij dit nummer. En dit is een beetje het geval met dit hele album. We horen een schare fantastische muzikanten die het werk van Drake weliswaar uitstekend interpreteren, maar ons niet voldoende raken. Iets wat het oeuvre van de meester nog wel altijd doet.