Dag twee van Domino en opnieuw kon de organisatie het bordje ‘Sold Out’ van onder het stof halen. Ietwat voorspelbaar want de naam Squarepusher is nog steeds een trekker buiten categorie. De sterkhouder van het Warplabel is op tour en bracht in zijn kielzog twee andere veteranen en verwante zielen met zich mee.
Tim Exile brengt deze maand op Warp zijn debuut ‘Listening Tree’ uit. De Brit debuteerde tien jaar terug al met gitzwarte drum&bass op Betarecordings het label van John B (in die tijd een referentie) en vond later onderdak bij Planet Mu. De klassiek geschoolde muzikant maakte naam met zijn intelligente mix van breakcore, idm en gabber, maar pakt op ‘Listening Tree’ uit met een geslaagde mix van eighties synthpop en elektronica. ‘Listening Tree’ heeft meer gemeen met Heaven17 en The Human League dan met de breakcore waarmee hij naam maakte. Exile opende in de AB ietwat schoorvoetend, maar vond snel de nodige drive. Exile maakte ter plaatse zijn samples en hield het tempo strak en hoog. Muzikaal maakte hij sprongetjes, vocale nummers werden afwisseld met drum&bass, vintage acid en bloedhete Idm. Exile was de revelatie van de avond en slaagde met verve in zijn opdracht.
Dat Venetian Snares in onze contreien op een trouwe fanbasis kon rekenen was bekend en werd op Domino nog eens onderstreept. De Canadees opende zoals het hoort, loeihard, wars van elke compromis en met een hyperkinetische sound. Aaron Funk (zijn ouders waren fans van Funkadelic) kent zijn vak en loodste de uitzinnige massa van het ene hoogtepunt naar het andere. Vaak had de man zijn sound niet helemaal onder controle en kregen we niets meer of minder dan een stuurloze geluidsbrei over ons heen. Op andere momenten verbaasde Funk met erg strakke en uitgebalanceerde nummers, vooral het moment dat de man het geweer van schouder veranderde en zich waagde aan een kwartier vintage rave bewees hij zijn vakmanschap. Venetian Snares sloot af met enkele stevige mokerslagen. Wereldoorlog III loerde om de hoek. Een half uur korter en net iets meer gebald en we hadden het beste concert van Venetian Snares ooit achter de kiezen.
Headliner van de avond was Squarepusher. De man houdt er al jaren een bedenkelijke livereputatie op na (meer annulaties dan optredens), maar kwam eind 2008 weer aan de oppervlakte. Wie de man recent in de Gentse Vooruit aan het werk zag weet dat Jenkinson een degelijke liveshow in elkaar knutselde. Ironie van zijn lot is dat de man groeit met elke concert dat hij geeft, maar dat zijn plaatwerk steeds minder relevant lijkt. Squarepusher gaf in de AB een set weg die wel heel erg dicht lag bij zijn passage in Gent. Jenkison begon solo, speelde bas en liet ondertussen zijn laptop de gekende blieps afmalen. Wat later werd hij bijgestaan door een drummer en kreeg het concert bij momenten de allure van een metalconcert. Jenkinson bracht een set die af was (verbluffende lichtshow, goeie sound), maar mistte in zijn geheel wat kracht en inspiratie. Degelijk maar niet goddelijk.