De geest van Mogwai neemt na tien jaar uiteindelijk ook bezit van het Haarlemse Patronaat. Het moest even duren, voordat dit Schotse spook mocht doordringen tot in de Haarlemse catacomben. Goed, liever had ik Mogwai in het oude Patronaat (De Fietsenfabriek) gezien; van dichtbij, met direct geluid, met het hypnotiserende effect van een nieuwe sound en met de intieme huiselijke beleving. Maar hun eerste geluidsspinsels, “Young Team” (1997) en “Come On Die Young” (1999), zijn opnieuw actueel, omdat Mogwai recent een stap terug heeft gemaakt naar waarmee ze ooit zijn begonnen: rafelige melancholische gitaarmuziek exploderend in gestapelde geluidsconstructies vol kolkende boven- en ondertonen.
Voordat ik Mogwai verder beschouw aandacht voor Tim Shaw aka Tim Exile. Tim Exile sampelt zijn stem, goochelt met bizarre geluiden en creëert daarmee gestoorde dansliedjes. Zijn klankacrobatiek blijft echter wat misplaatst hangen in een vollopend Patronaat. Toch stijgt zijn ster naar ongekende hoogtes op het moment als Exile grijpt naar kundig gestructureerde songs. De liedjesoogst is jammer genoeg karig (“Don’t Think We’re One”, “Fortress” en “Family Galaxy”) en net niet voldoende om het voor Mogwai aanwezige publiek te bekoren.
Zo, daar sta je dan even later. Vrij snel aanleunend tegen een muur van geluid. Wat voor publiek komt daar op af? Veel alternatieve muurklevers, die ieder afzonderlijk voor zich uitstarend proberen de “wall of sound” te slechten. Logisch, Mogwai is en blijft een band met goed te volgen gitaarriffs en snarenloopjes. Alle vijf muzikanten zijn meesters in het langzaam opvoeren van het volume en het spelen met dynamiek. Plots doemt er uit het stroboscopische licht een strontvlieg op. Het beest neemt plaats op de slagplaat van gitarist Stuart Braithwaite. Hebben we hier te maken met ouwe “rockshit”? De aanwezige Schotten compleet met rok en rode tong tatoeages, pal naast mij, blijken ook al uit het stenen (Stones) tijdperk te komen. Hmmm, allemaal factoren die de beleving op scherp zetten. Natuurlijk laat ik de gitaarmuren op mij inwerken. En het moet gezegd, de zaalmix is dusdanig schoon, dat het enorme volume mijn gehoorgangen weinig schade berokkend. Bij stevige stukken als “Batcat” van hun laatste CD “The Hawk Is Howling” en het oerstuk “Satan” van hun allereerste album “Young Team” krijg je toch best weer euforische gevoelens. Ach ja, een kwestie van je midlifecrisis gevoelens de vrije loop laten, om daarna genoeglijk bevredigd de warme zomernacht in te fietsen en thuis te komen, alwaar de familie inmiddels rustig slaapt, zodat je nog even in de huiskamer stiekem luchtgitaar kan spelen.