Over de vorige plaat van gitarist Christy Edwards en klassiek pianist Emily Manzo moesten we concluderen dat er allerlei potentie in het duo zat, maar dat het er allemaal niet echt uitkwam. De vaak spannende gitaarpartijen en indierock-structuren moesten het afleggen tegen banale teksten en het stemgeluid van de dames, dat ons net iets vaak aan The Bangles doet denken. Voor opvolger Tic-Tac-Toe hebben ze gelukkig de bakens lichtelijk verzet. Met een nieuwe fulltime ritmesectie klinken de nummers voller en meer als standaard indierock. Dat klinkt als een minpunt, maar hier is dat juist een vooruitgang. De grooves doen soms aan Joy Division denken, de dromerige sfeer van de beste momenten roept herinneringen op aan Galaxie 500. De teksten en zang van de dames, duidelijk hun slechte punten, verschuiven zo wat naar de achtergrond. Het lome sfeertje en de jachtige ritmes zorgen voor een verdienstelijk klein uur, dat een stuk fijner voorbij vliegt dan ouder werk van het duo. Tic-Tac-Toe is nog altijd geen meesterwerk, maar een aangenaam werkje dat bij de minder kritische fans van Feist en St. Vincent zeker in de smaak zal vallen.