Cortez is een stonerrockgezelschap met een punkrockattitude dat sinds 2006 actief is en als uitvalsbasis Boston heeft. Groentjes zijn de vier leden allerminst. Ze hebben allemaal een verleden in illustere stonerbands als Fast Actin Fuses, Sin City Chainsaw en Supersoul Challenger. Veel potten hebben ze met die bands niet gebroken, en dat zullen ze met Cortez evenmin. Daarvoor is de gepresenteerde stoner net niet verrassend genoeg om boven het immense peloton gelijkaardige bands uit te steken. Let op, de zes nummers bevatten aanstekelijke melodieën, grooven lekker weg en zelfs de (samen)zang is meer dan gemiddeld. Er wordt trouwens veel gezongen, en ondanks het feit dat we soms heel snel verveeld worden door de zanger van veel bands, valt de stem van Curtis reuze mee. De punkrock zit hem in de manier waarop de samenzang klinkt en de soms atypische klanken die de band in zijn stoner vermengt. Ze slagen er uiteindelijk in om na één jaar bestaan een prima debuut af te leveren dat een half uur onderhoudende heavy rock bevat en als de vier heren de volgende keer nog wat meer eigenheid aan hun geluid toevoegen, komen ze er wel. Aardig debuut. Niet meer, niet minder. Hermano is toe aan zijn derde album en John Garcias band (je weet wel, de voormalige frontman van stonerlegendes Kyuss) drijft steeds verder weg van de stonerrock richting reguliere, op Amerikaanse leest geschoeide (stadion)rock. Zelfs de stem van Garcia klinkt steeds minder als in de gloriedagen van Kyuss zelf, en eigenlijk is dat maar goed ook. Het wordt tijd dat Hermano, net als Queens Of The Stone Age, op zijn eigen mérites wordt beoordeeld. Veroordeeld eigenlijk, want nergens slaagt Hermano er in om een catchy song neer te pennen zoals Josh Homme dat met QOTSA ogenschijnlijk zo makkelijk kan. Rocken kan de band zeker, grooven en een leuke riff verzinnen eveneens, maar het dendert er maar op los, eindeloos zelfs tot we er halfweg eigenlijk al meer dan genoeg van hebben. Hermano probeert door het toevoegen van een aantal rustigere tracks voor wat afwisseling te zorgen, maar slaagt daar niet echt in. Into The Exam Room mist de paar broodnodige uitschieters om de aandacht vast te houden. Allicht koos de band te romantische plekjes om de plaat op te nemen, en verdronk de rock in te veel natuurlijk schoon.