Je kan je afvragen of de Nederlandse Peter Adriaansz eerder een muzikant/componist is, of meer een onderzoeker. De leerling van onder meer Louis Andriessen heeft in het cdboekje van Three Vertical Swells, met opnames tijdens Adriaansz Festival in Theater de Kikker (Utrecht), uitgebreide uitleg gegeven hoe de muziek in elkaar steekt. En dat is niet eenvoudig.
Hij schrijft over sinustonen, langzame beatpatronen, akoestische bewegingen verticaal en horizontaal-, microtonaliteit met gevarieerde snelheden en intervallen en Hertzwaarden. Een voor de leek moeilijk leesbare tekst dus. Dit is hedendaags experiment voor de ingewijde luisteraar, zo blijkt uit de tekst en helemaal uit de muziek. De cd bestaat eigenlijk uit twee delen, beide uitgevoerd door Ensemble MAE, een improvisatiecollectief binnen de nieuwe muziek. Three Vertical Swells is een uit drie stukken bestaand werk van bijna een half uur, waarin de mogelijkheden van de Leslie speaker een centrale plek inneemt. Music For Sines, Percussion, Ebows & Variable Ensemble is gebouwd om een sinustoon.
Adriaansz zoekt naar de inherente eigenschappen van geluid en filosofeert hier op technisch wetenschappelijke wijze over via klanken. Dat is niet altijd prettig om naar te luisteren, juist omdat de muziek werkt naar landschappen die het menselijke oor niet gewend is. De vervreemdende, soms zelfs pijnlijke klanksymbioses, zuigend uitgerekte vibratos en aanzwengelende drones komen zelfs naargeestig over.
Maar of Adriaansz daadwerkelijk met zulke, uit zijn muziek voortvloeiende, emoties bezig is ? Waarschijnlijk niet. We zijn vooral getuige van wetenschappelijk onderzoek binnen de klankwiskunde. En toch, paradoxaal genoeg, roept juist het koude experiment existentiële vragen op.