Kevin Verwijmeren wist met zijn veelbelovende, omineus getitelde debuut ‘It’s The Colour Of A Cloud Covered Sky’ (2014) al eerder aandacht te vergaren in drone-contreien. Op die full-length bewees hij in staat te zijn de luisteraar te kunnen trakteren op een veelzijdig, rijk geluid dat tegelijkertijd een onverstoorbare rust bewaart. Met ‘Those Glorious Heights’ levert de Nederlander een schitterende, volwassen plaat af en dringt hij door tot de selecte groep artiesten die drone maken die raakt, ontroert en inspireert. De A-zijde van de “heavyweigth” lp zet met ‘Last’ kalmpjes in met een dans van lage en hoge tonen, die overgaat in een rustige melodie van drones. Het serene samenvallen van de tonen voelt aan als een warm bad, maar roept dankzij zijn melancholische kwaliteiten ook beelden op van illustere vergezichten en mistige landschappen. Die associaties zijn zeer persoonlijk, maar zeker is dat het aandachtig beluisteren van ‘Those Glorious Heights’ beelden oproept. Later, en vooral op de B-kant, wordt soms het orkest van drones ietwat getemperd om enkele hoge, fragiele klanken uit te lichten – of juist duisterder werk. Door dit effect wordt de luisteraar extra mee de muziek ingetrokken en geconfronteerd met de schone tonen die Verwijmeren uit zijn vingers tovert. Op de hele plaat vloeien de melodieën roerloos, haast onmerkbaar over in elkaar tot met ‘Keep Me Up At Night’ besloten wordt met een rustige, onveranderlijke loop die de luisteraar gelouterd achterlaat. De vreedzame melodieën van Verwijmeren spreken niet zozeer als dat ze aanmanen tot zwijgen – en goed luisteren. Het gevarieerde, gelaagde geluid staat bol van de nuances waarin de luisteraar zich moeiteloos kan onderdompelen. Geen muziek om op kantoor bij te multitasken, maar des te meer om je bij een natuurwandeling of ’s avonds thuis met een goed glas wijn te laten meevoeren naar ‘Those Glorious Heights’.