De folk van Horse Feathers heeft altijd iets aanstekelijks gehad. Zijn het de loepzuivere zanglijnen van frontman Justin Ringle of de bonte mix van instrumenten die op dit nieuwe album voor de extra dimensie zorgen? Een beetje van de twee, maar Horse Feathers is er vooral in geslaagd om rijke songs te brengen die na een paar luisterbeurten weten te beklijven. Dat levert lekker wegkabbelende nummers op, zoals Starving Robins, Cascades en As A Ghost. Afsluiter Heavens No Place zorgt door het sfeerrijke arrangement en de rake melancholische klanken voor het kippenvelmoment van de plaat. Opvallend is dat Thistled Spring een wat donkerder karakter uitademt dan de vorige twee albums. Heeft het te maken met de recente wissels in de line-up of verlangt de band uit Portland naar de koude winterdagen? Gelukkig zijn er ook af en toe wat stevigere injecties uit de indierock, blues en country. Die mochten er gerust wat meer zijn. Ook voorganger ‘House With No Home’ miste net dat beetje extra peper en zout om de songs meer pit te geven. Daar kan ook de prima productie niets aan veranderen. Toch blijft Horse Feathers ook met deze tien songs ver boven de middelmaat uitsteken. Misschien moeten ze de orkestrale en grootse instrumentale basis van Thistled Spring op het volgende album eens inruilen voor een echt krachtige folkrocksound?