Ik ga niet vermelden dat de line-up van Amandine op een bepaalde moment kennelijk uit drie mannen met de naam Andreas bestond. Of dat de persfoto een bebaarde en bemutste vent (Andreas?) toont tegen een besneeuwde achtergrond. Ik ga ook geen taalkundige beschouwingen wijden aan het Scandinavisch Engels waar grammaticaal frusterend weinig op aan te merken valt, maar dat niettemin af en toe raar kronkelt, wellicht te wijten aan een te letterlijke vertaling (hoor ook collega-Zweden Jens Lekman en Stina Nordenstam). Laten we het dan maar hebben over de muziek: zoetgevooisde, simpele, sfeer- en doorgaans smaakvolle sadcore, met een zelfverklaarde maar moeilijk te ontwaren alt-country invloed. Voor liefhebbers van het genre: te plaatsen ergens in de buurt van Sodastream en Ida. Perfect binnen de lijntjes gekleurd, maar de vraag is of u van dit soort tekeningen houdt. Hoe ze op hetzelfde label als Giddy Motors en Animal Collective terecht kwamen, is een waar godsmysterie. Geen weirde vogels, eerder Coldplay met een trekzak. Trek er je geen zak van aan, Andreas bis en tris, jullie komen er wel. Gisteren Stockholm, vandaag Brighton (én de Gonzo), morgen misschien zo’n label met kopieerbeveiligingen.