Gnaw is het monsterverbond van Alan Dubin, James Sykes, Carter Thornton, Jun Mizumachi en geluidskunstenaar Brian Beatrice
en dat monstergedeelte mag letterlijk worden genomen. Gnaw is de incarnatie van monstruositeit in de puurste betekenis van het woord. Gezamenlijk kan dit kwintet een verleden voorleggen in uiteenlopende bands als onder andere OLD, Khanate, Burning Witch, Thorrs Hammer, Atavist, Enos Slaughter en Ike Yard. (Beatrice heeft overigens een Emmy Award op zijn schouw staan voor zijn werk als klankentovenaar.) Met een line-up als dit is de toon ondubbelzinnig gezet. In het geval van This Face schiet echter het predikaat extreem zelfs tekort. Gnaw cultiveert namelijk het uitgesproken lelijke. Gnaw is misantropisch, nihilistisch, negatief, zwartgallig en boosaardig; en doet zelfs een toch al niet vrolijke band als EyeHateGod naar adem happen. In vergelijking met Gnaw maakt EyeHateGod zomerse popdeuntjes. Gnaw grossiert namelijk in een soort bastaardvorm van doom metal, maar smeert die hermetisch dicht met industriële noise, samples en elektronica. De stem van Dubin is te nemen of te laten: voor de ene volstrekt irritant, voor de andere fascinerend. En dat is meteen ook het perfecte verdict voor This Face: lelijk, irritant én interessant.
Al even gecondenseerd en bij momenten nauwelijks verteerbaar is de botsing van noise en drones bij Heatdeath, het alias van Andrew Broder en Tim Glenn. Beiden hebben nog een verleden op Lex en Ninja Tune als Fog, maar als Heatdeath voorzien ze de Apocalyps zelf van geluid. Un klinkt haast onmenselijk, alsof niet het duo, maar cyborgs zelfstandig een kille, steriele wereld hebben gecreeërd. Machines en software klonken nog nooit zo verontrustend. Misschien daarom dat Un slechts 300 maal verkrijgbaar is op vinyl.