Nog wintergrut in de oren? Dat zal niet lang meer duren als deze schijfjes uw oren mogen aanvallen. Devillock is het project van Justin Chris Myers, die voor de gelegenheid een orgel, tapes en wat elektronica mishandelt. Het is de eerste gewone cd die de man uitbrengt, na een overdonderende hoeveelheid cdrs en cassettes, alles low-budget en zeer gelimiteerd, veelal uitgebracht op zijn eigen Tone Filth-cassettelabel. Het resultaat is dan ook navenant: uitgefilterde, in your face-noise die geen tijd laat om even te bekomen. Vier tracks die samen een half uur hels lawaai produceren, waarvan we vermoeden dat de man een helikopter heeft verkracht voor het nummer Weigh Forever. Matthew St. Germain van het Freedom From-label bast een scheutje mee op The Blood From en verrijkt daarbij de noise tot een ruimere ooraanslag. Yellow Swans & The Cherry Point vormen samen een trio die één nummer van een kleine twintig minuten presenteren, en dat is net voldoende oorsplijtende harsch noise om een idee te vormen hoe deze heren een publiek live entertainen. Opgenomen in Camp Blood in 2004 vormt de track het summum van feedbacknoise, vermangelde gitaar en gemutileerde stemgeluiden die in de bio warm afgeraden wordt aan mensen die op zoek zijn naar muziek. Fanaten die regelmatig cdrs van Wolf Eyes tot zich nemen, zullen echter een leuke tijd beleven met deze cd. Xeaxx Xeaxx of Heavy Seals is het duo Brace Paine en John Wiese. Wiese kennen we tevens van zijn gastbijdrages bij Sunno))), alwaar hij het donkere geluid met behoorlijk wat noise verrijkt. Samen met zijn kompaan Paine gooit hij hier alles in de weegschaal voor elf nummertjes compleet gestoorde noise, die samen net iets meer dan een kwartier behelzen. Het titelnummer vormt de core van de plaat: iets meer dan vier minuten bombastische zottigheid die zelfs wat geklap uitlokt van het aanwezige publiek. De rest van de nummers zijn veelal kort en zonder publiek opgenomen, gebruik makend van poppen, shampooflessen, vorken, een douche, de eigen lippen, haarversteviger, een glas melk en zelfs een gitaar. Zelf beweren ze beïnvloed te zijn door vrouwenkapsels en de vingertoppen van Yoko Ono, wij zeggen dat onze achterdeur serieuzer is dan dit duo maar diezelfde achterdeur is een stuk minder inventief als het gaat om het creëren van waanzinnige geluiden. Opgenomen tussen 2002 en 3519 is dit een superieur plaatje anti-musique concrète. Jazz Bust My Ass denken ze er zelf over.