Net als we dachten dat The Mars Volta wel de grenzen van het progrockgenre had bereikt, komt Hella ons van het tegendeel overtuigen. Progressieve, experimentele rock, complex en technisch ingewikkeld, bij momenten bijna niet meer te volgen, maar toch zo vindingrijk in elkaar geknutseld dat we perplex staan van zoveel virtuositeit. Hella, tien albums lang een duo maar nu uitgebried tot een kwintet, profiteert volop van zijn uitgebreide bezetting. Gitarist Josh Hill en bassist Carson McWhirter speelden ooit, voordat Hella ontstond, al samen met gitarist Spencer Selm en drummer Zach Hill. Wat het grote verschil maakt met alle voorgaande releases van de uit Sacramento, afkomstige band is het aantreden van zanger Aaron Ross. Het oorspronkelijke duo heeft eindelijk de stem gevonden die ze al die jaren zochten en gebruiken die meteen over de hele lijn voluit. Een beetje teveel lijkt het ons soms. Geen seconde gunt de man ons rust, hij kwebbelt en ratelt maar door, over de ingewikkelde melodielijnen die elkaar allemaal kris kras voortdurend voor de voeten lopen. Muziek voor muzikanten noemen ze dit soort ingewikkelde plaatjes wel eens, maar mijn oren krijgen er waarachtig een orgasme van. Hella is de King Crimson van de eenentwintigste eeuw. Deze plaat past dan ook perfect op het label van Mike Patton, die met Fantômas al net zo ongedwongen vrij musiceert.