Twee eps waarvan er één al sinds mei op de plank ligt en waarvan de ander een in september verschenen remake is van een begin 2010 verschenen release. U ziet, wie voor de hypes komt, slaat deze recensie over. Maar de ep is dan ook geen genre voor hypes. Veel meer dan het soms oeverloze genre van het album, dat met zijn 40+ minuten altijd wel ergens uw aandacht verliest, kan de ep de tijd doen stil staan. De twee hier besproken eps zijn daar alvast schoolvoorbeelden van. Memory House is een duo uit Guelph, Ontario (een klein dorpje in de buurt van Toronto) bestaande uit de modern klassieke componist Evan Abeele en zangeres Denise Nouvion. Hun sound begeeft zich ergens tussen Boards of Canada en Beach House, of, voor wie wat dieper graaft, roept het herinneringen op aan This Mortal Coil en het oude 4AD-geluid. Dromerige, hemels mooie klanken, die breed uitwaaieren over een naar persoonlijke voorkeuren geschapen fantasielandschap. Hun ep The Years verscheen in 2010 gratis op het welbekende internet, maar hier presenteert de band de ep opnieuw, met de oude tracks opnieuw opgenomen en twee nieuwe tracks. De schoonheid van het materiaal blijft onvolprezen, maar vergelijking met het oude materiaal toont een toegenomen hang naar hi-fi en perfectie. We kijken daarom weliswaar nog steeds uit naar de debuutplaat, maar met enige vrees: blijft dit overeind op albumlengte? En waarom zou je dat eigenlijk willen uitproberen, als de ep zo perfect is? Bij Steve Adey hebben we dezelfde mix van uitzien naar en vrezen voor. De Britse singer-songwriter zou in september zijn tweede album uitbrengen, waarvan These Resurrections een vooraankondiging is, maar de plaat laat nog altijd op zich wachten. En misschien is dat maar goed ook, want ook These Resurrections is zo volmaakt op zichzelf dat het bijna onmogelijk is dat het album dat gaat evenaren. De ep doet denken aan het werk van Scott Walker, Will Oldham en Mark Hollis of aan een plaat als Music For A New Society van John Cale; donker, duister werk waar lang aan gewerkt is, en dat de pijn van ons droevig bestaan akelig nauwkeurig en prachtig verklankt. De vijf nummers gaan van modern klassieke miniatuurtjes naar duistere folkliederen. De sfeer is gedragen en dreigend, prachtig mooi als de donkere lucht boven een brandende stad. Een machtig kleinood, dat de minderwaardige status van het ep-genre moeiteloos overstijgt.