Dat er niet veel goeds te vertellen valt over tinnitus bewijst de carrière van Geoffrey Farina. In zijn jonge jaren schreef hij met Karate een mooie discografie bij elkaar, van het heerlijk grillige en gedreven debuut tot de jazzy periode, met als uitschieter Unsolved. Op doktersvoorschrift moet de man tegenwoordig genoegen nemen met zachte muziekjes de soort die hij ook al voor de Karate-split maakte met zijn lief in The Secret Stars. Farina als pure singer-songwriter dus. Maar of het nu onder de naam Glorytellers is of solo, het resultaat blijft altijd ontgoochelend middelmatig. Farinas sterkte ligt niet in rechtlijnig gitaargetokkel, en al helemaal niet in zijn stem, die te beperkt is om uitgebeende songs te dragen. Alles wat Karate zo uniek maakte het intuïtieve, de dynamiek, de emotie ontbreekt volledig, ook weer op deze The Wishes Of The Dead. De tien liedjes zijn goed genoeg om voor licht beschonken vrienden te spelen, maar vervliegen in andere omstandigheden nog voor ze goed en wel gespeeld zijn. En, erger, de monotone zanglijnen waar is verdorie dat vuur van het verleden? beginnen op den duur te vervelen. Geef die man zijn gehoor terug!