Miriam Linna, drumster van The A-Bones en bezielster van het Norton-label, is degene die Hasil Adkins in de jaren tachtig is gaan opzoeken op het platteland in Virginia. Eerder had ze een compilatie-elpee uitgebracht met opnames van wildebras en éénmansorkest Adkins, maar nu wilde ze hem meenemen naar een studio in New York. Adkins ging gewillig op het aanbod in om eindelijk eens een volwaardige elpee op te nemen, maar dan wel in zijn eigen onnavolgbare stijl. Dat wil in zijn geval zeggen dat hij alle instrumenten zelf en tegelijk speelt, terwijl hij zijn soms ter plaatse geïmproviseerde teksten zingt. Deze cd is de heruitgave van een in 1987 uitgekomen vinylplaat, uitgebreid met een paar niet eerder uitgebrachte tracks. Alle nummers werden in één take opgenomen, zonder overdubs en met foutjes, maar dat is het minste van Hasils zorgen. Emotievolle hillbilly brengen, liedjes die de Amerikaanse muzikale geschiedenis in zich dragen, primaire rocknroll spelen zoals het ooit was bedoeld, dat was s mans droom en bekommernis. Charlie Feathers, Rudy Grayzell en Ben Vaughn zijn slechts een paar referentiebronnen, maar evengoed een jonge Elvis, Buddy Holly of Gene Vincent. Veel rockabilly en hillbilly-artiesten zouden een moord plegen voor de nummers van Adkins, die hij met een zo vanzelfsprekend gemak speelt dat het lijkt alsof hij nooit iets anders heeft gedaan. Behalve zuipen en vrouwen in hotpants versieren dan, want dat was zijn dagelijkse bestaan. Authentieker dan dit kan haast niet. The A-Bones begeleiden Adkins op een drietal nummers, maar ook op hun eigen platen streven ze naar authentieke perfectie. Het twintigjarige bestaan van de band is de aanleiding voor deze dubbel-cd, die opnames bevat die niet op hun reguliere platen zijn terug te vinden. Singles allerhande, compilatietracks en een tiental niet eerder uitgebrachte songs, waaronder eentje met 5.6.7.8s! De eerste cd bestaat uit opnames waar The A-Bones puur zichzelf zijn, terwijl op de tweede cd heel wat nummers zijn terug te vinden waarin ze fungeren als begeleidingsband voor een door henzelf uitgenodigde gastvocalist. Daaronder bevinden zich illustere grootheden als The Great Gaylord, Roy Loney, Johnny Powers en Rudy Grayzell. Hoogtepunten opnoemen, is onbegonnen werk want net als in vroeger tijden zijn The A-Bones steeds een singlesband gebleven. Geen van hun elpees heeft me ooit volledig kunnen boeien, maar hun singeltjes vliegen hier nog geregeld onder de naald. Wie dacht dat Southern Culture On The Skids het einde van de reis was, of wel iets heeft met de soundtracks die Tarantino samenstelt voor zijn films, moet deze vriendelijk geprijsde compilatie eens een luisterbeurt gunnen. Partyfun gegarandeerd.