Het Franse duo Natural Snow Buildings uit Bretagne is een mysterieuze aangelegenheid. Op internet haast onvindbaar en hun releases zijn veelal gelimiteerd of moeilijk op te sporen. Solange Gularte en Mehdi Ameziane houden het mysterie graag in stand en hebben daarnaast lo-fisoloprojecten lopen in de vorm van Isengrind (Gularte) en TwinSisterMoon (Ameziane). We duiken niettemin in hun mysterieuze wereld vol eigenzinnige folkexperimenten en cassettes. Sinds de nostalgie voor groezelig geluid een meerwaarde kreeg toegediend door jonge volwassenen, is het gebleven. In tijden van technologie grijpt men terug naar simpele, inspirerende en herbelevende middelen. Bij de speciale cassette ‘The Wheel Of Sharp Daggers’ worden we meegezogen in een kaleidoscopische geluidswereld. Dit is Boards Of Canada wanneer die muziek zouden maken zonder elektronische apparaten maar zuiver met instrumenten en pedalen. De stem van de cello wordt uitgerokken vanuit het diepste houtmolecuul en de feedback dweept alsof het een walvis wilt oproepen. Dat het op Digitalis Limited Editions uitgekomen is, waarschuwt al voor een beperkte aanwezigheid. Het fijne handbeschilderde hoesje met daarop afgebeeld de Indiase god des doods, Kali, gemaakt door Gularte, is al een kunstwerkje op zich. Zoveel tijd en moeite gestoken in een dergelijke uitgave, het geeft kippenvel. (www.digitalisindustries.com) Het volgende dessert is de dubbelaar ‘The Snowbringer Cult’. De eerste schijf omvat de soloprojecten Isengrind en TwinSisterMoon en de tweede de tonen van het duo.
Isengrind belichaamt qua geluid speelse en gecomponeerde vormen die door elkaar heen lopen. TwinSisterMoon daarentegen, richt zich meer op het rituele en spirituele erfgoed via instrumentale soundscapes en daarnaast krakerige lo-filiedjes met de hoge androgyne stem van Ameziane. De verzameling is zo hecht en afgestemd dat de projecten moeiteloos in elkaar overlopen zonder afbreuk te doen aan sfeer en gevoel. Dan is er nog de tweede cd als het NSB duo. Het geluid heeft geen vast vorm, het lijkt wel vloeibaar en is zo veranderlijk als de natuur. Er is geen status quo en alle grenzen worden opgezocht door het duo; van makkelijk tot moeilijk verteerbare composities en van droom tot doom-folk. Het geluid kent geen ander evenwicht dan de grillen van de eigen intuïtie en dat maakt dit tot een meer dan speciale dubbelaar die tot een klassieker zal gaan uitgroeien bij zowel folk- als noisefanatici. Op TwinSisterMoon doet Ameziane het wel helemaal alleen en in dezelfde opzet als bij de vorige schijf. Chaotische stukken wisselen dienst met mooie lo-filiedjes en soundscapes krijgen ook speelruimte. Een cover van de bekende oude blues song ‘John Henry’ klinkt dan snel heel anders dan men verwacht. Na 76 mooie overvolle minuten is de koek dan echt op; meer koek kan er ook niet meer zijn. Het halfslachtige album is hier een uitgeroeid specimen. Een lofzang zou niet genoeg zijn voor deze reeks oorstrelers. Dit is muziek voor luisteraars die overdonderd willen worden met dreunende akoestiek, vrije fantasie en duistere inspiratie. Weer wat plekjes gevuld in de eindejaarslijst en een lusteloze honger naar meer. Binnenkort volgt er in deze pagina’s een vraaggesprek met dit duo.