De universeel goed onthaalde (zie Gonzo 61) voorganger zindert nog steeds na. Dat vraagt om méér. Ook voor volume twee werden enkele gereputeerde namen gestrikt zoals verdoemd kind Ah Cama-Sotz, Eric La Casa (veldopnames en waterspiralen) en de ultrahippe Rus Reutoff, die uitblinkt met een bezwerend ritueel. Het zwaartepunt ligt nog steeds bij sfeervolle dreunmanipulaties, maar op deze gelimiteede (525 stuks) cd vinden we met bijdragen van Lasse Marhaug en de pulsen van Radboud Mens ook moeilijkere experimenten terug. Bij EE lijken ze er ook een traditie van te maken om een vergeten hometapeveteraan te laten reïncarneren, en deze keer mag het Nederlandse Y Create duivels voor de dag komen. Naast enkele vaste klanten als Brainquake, Vance Orchestra en The [Law-Rah] Collective valt ook nieuwkomer Ian Robert McKenzie in gunstige zin op. EE is dus in zijn opzet geslaagd om een waardige opvolger te produceren voor het quasi perfecte eerste volume. Het is tweemaal tegen onze natuur, maar we moeten zelfs eerlijk toegeven dat het zilver op blauw van de 7 hoes het artwork van de voorganger (goud op vuilrood) nog overklast.