Océano, de opvolger van het vorig jaar verschenen album Cosmos heeft nog geen concrete releasedatum gekregen. Op zijn website vraagt de Mexicaan Fernando Corona dan ook uitdrukkelijk om The Versailles Sessions niet te beschouwen als zijn reguliere nieuwe album. Terecht, want The Versailles Sessions heeft weinig gemeen met zijn drie eerdere platen, Martes, Remembranza en Cosmos. Die is, integendeel, behoorlijk anders. The Versailles Sessions is een liveregistratie met een Concept en een Thema. Murcof haalde vorig jaar de prestigieuze opdracht binnen om voor Les Grandes Eaux Nocturnes, een jaarlijks festival voor geluid, licht en water in en om het kasteel van Versailles, een ambitieuze suite te componeren. Die commissie stipuleerde uitdrukkelijk dat Corona zich uitsluitend diende te baseren op (klanken afkomstig van) authentieke zeventiende eeuwse intrumenten zoals klavecimbel, fluit, viool en viola da gamba. Corona zette ze vervolgens om in digitale vorm en rekruteerde ten slotte nog een mezzosopraan. Met dit uitgangspunt is een debacle uiteraard niet helemaal uit te sluiten. Murcof zou niet de eerste zijn om met de ogen wijdopen in de val te trappen en te verstikken in zijn eigen ambities. Dat doet hij echter niet. Corona is er behoorlijk in geslaagd om op een geloofwaardige, niet geforceerde manier de kloof tussen het digitale tijdperk en de barokperiode te overbruggen. Precies door met grote omzichtigheid en met veel respect die oude instrumenten te benaderen en de brongeluiden alle ruimte te geven en zichzelf in metapositie te plaatsen, komt hij tot een bijzonder en heel erg mysterieus aandoend resultaat. Uniek toch wel.