Tenminste een keer per jaar komt er een moment dat we ons afvragen of we niet iets teveel muziek luisteren. Moe raken we, van de almaar voortdurende stroom nieuwe muziek waarmee we geacht worden een betekenisvolle relatie aan te gaan. Moe ook van onszelf en onze overkritische houding en het eeuwige ‘dit hebben we al eens vaker gehoord’ – jaja, recensentje, ook dat hebben we al eens vaker gehoord. Neem nu ‘The Unified Field’ van Piano Interrupted, een duo van elektronicaproducer Franz Kirmann en componist Tom Hodge. We zetten opener ‘Emoticon’ aan en horen subtiele pianoklanken en een cello en viool, verknipt en aangevuld door elektronische beats en glitches en field recordings. Mooi, maar voor het ons echt te pakken heeft gekregen met een duidelijk statement blijken we alweer in het volgende nummer te zitten. En ook dat glijdt voorbij en zo zitten we ineens in het vijfde, zesde, zevende nummer, zonder dat veel is blijven hangen. Wel wat ergernis. Over de onaffe melodieën. Over dat de strijkers altijd braaf de piano volgen en er nooit ook maar één tegendraadse harmonie klinkt. Over dat alles klinkt als een aanzet tot iets dat niet komt. Maar bovenal over dat het allemaal zo mooi is. En dat willen we vandaag niet. We willen een plens koud water in de smoel, niet iets dat ons bevestigt wat we al lang weten (Peter Broderick heeft ons alles dat op deze plaat gezegd wordt bijvoorbeeld al heel vaak gezegd). Maar goed, dat is ons probleem en niet dat van Piano Interrupted. Een schone plaat hebben zij gemaakt. U gaat er veel moois op vinden. En wij gaan even een frisse neus halen nu.