We zijn natuurlijk een stelletje cynische oude zeuren, maar als we dan in ons cynisme gelijk krijgen vinden we dat zelf eigenlijk helemaal niet leuk. Het werk van de IJslandse componist Johann Johannsson kon ons regelmatig bekoren, maar het cynische stemmetje in ons hoofd kon het nooit laten te wijzen op ’s mans neigen tot kitsch en effectbejag. Maar dan klampten we ons vast aan de weerhaakjes en radicale structuren in de muziek en raakten we toch nog overtuigd. Maar toen was daar ‘The Theory of Everything’. Hollywood heeft Johannssons kitscherige randje ontdekt, en Johannsson is er volop ingedoken. De soundtrack tot de zoetsappige verfilming van het levensverhaal van Stephen Hawkings is bijna niet te onderscheiden van gelijk welke soundtrack van gelijk welke Hollywood-verfilming. De 27 tracks zijn allemaal bite-size mini-symfonietjes, duidelijk bedoeld om een korte filmscène zo snel mogelijk de juiste sfeer mee te geven: dromerig, romantisch, opzwepend. Langzaam naar een climax toewerken is er niet bij; als die climax er op de 1-minuut-grens nog niet is komt ie ook niet meer. De orkestraties zijn zo zoetsappig en gemakkelijk in het gehoor liggend dat je oor ze eigenlijk amper registreert. De plaat uitzitten van begin tot eind is zodoende volstrekt onmogelijk. We zijn bang dat het even onmogelijk is om hierna het werk van Johannsson nog serieus te nemen.