Een held in een kattenvacht. Vlooien springen op en al snel steekt de jeuk ook bij mij op. Krabben tot mijn huid rood aanloopt, haast tot bloedends toe. Ik trek me bijna de haren uit. Als een juk werp ik de koptelefoon af. Het begon nochtans allemaal mooi: een bezwerend koor dat Latijnze verzen zong dat muteerde in een noisetapijt. Pas daarna lieten deze Fransozen hun ware gelaat zijn. Groovy gitaarriffs waar Tom Morello (Rage Against The Machine, Audioslave een patent op heeft en de grommende zang van Jeff Guastalla. Later is diezelfde Guastalle echter te horen met een kastraatstem van jewelste. De drumpartijen op het album lijken verdacht veel op wat Sepeltura destijds deed. De plaat klink alsof Korn, Mastodon en Mike Patton de handen in elkaar sloegen. Het resultaat is, ondanks bovenstaande referenties, spastische rock dat het centrale zenuwstelsel lijkt aan te tasten. Nog voor het einde van het album zijn spontane spasmes ook mijn deel en lijkt enkel detective Catfish het tegengif te kennen.