Inca Babies uit Manchester was oorspronkelijk een ware jaren 1980-band. Deathrock en postpunk werden met elkaar verenigd en muzikaal zat de band helemaal in de lijn van Nick Cave & The Bad Seeds en The Gun Club. Hun platen tussen 1982 en 1988 maakten weinig brokken, maar waren wel degelijke donkere muziek voor liefhebbers van voornoemde bands. In 2007 besloot origineel lid en liedjesschrijver Harry Stafford, wiens stem altijd bepalend is geweest voor het geluid van Inca Babies, zijn geesteskindje nieuw leven in te blazen. Drummer Rob Haynes en bassist Vince Hunt, beiden afkomstig uit A Witness, vervoegden hem. Hunt was de vervanger van de overleden bassist Bill Marten, die tijdens het schrijven van ‘Death Message Blues’ uit 2010 plots overleed. Ondertussen is A Witness (‘I Am John’s Pancreas’, ‘Loudhailer Songs’) ook opnieuw opgericht, maar dat heeft geen invloed op de creatieve hausse die Inca Babies momenteel beleeft. De band maakte al meer albums dan in zijn eerste leven, en telkens zijn ze doordrenkt van de nodige Weltschmerz die de wereld van Cave, Gun Club, Gallon Drunk en gelijkgestemde vrolijke zielen, doet herleven. ‘The Stereo Plan’ is het afsluitende album van de trilogie die ‘death blues’ wordt genoemd. ‘Death Message Blues’ en ‘Deep Dark Blue’ gingen dit album vooraf, dat in dezelfde stijl verder gaat. Trashy blues, wat punk en tegendraadse jazz hier en daar en soms ook wat flarden The Fall domineren de veertien nummers. Met veel overtuiging en bezieling weerklinken songs als het titelnummer, ‘River To The Centre Of The World’ en ‘Devilfish Anarchy’. Nu nog de overstap maken naar de tegenwoordige tijd.