Daniele Brusaschetto runt het kleine Italiaanse label Bosco waarop hij voornamelijk platen uitbrengt van zichzelf. In zijn catalogus duiken sporadisch andere artiesten op, waar hij echter steevast iets in de pap heeft te brokken middels al dan niet kleine bijdrages. FLeUr zelf is een duo uit Turijn, bestaande uit Francesco Largo, die ook deel uitmaakt van het trio waarmee Brusaschetto tegenwoordig aantreedt, en Enrico Dutto. Het tweetal houdt van experiment en beperkt zich niet tot twee laptops of één bepaald genre. Piano en gitaar gaan mee op het podium en ze improviseren live op en met het herprogrammeren van de software. Hun debuut ‘The Space Between’ trekt dan ook een paar verschillende kanten op. ‘Aborter’ is zowaar bijna pop, vooral door de zanglijn die het nummer domineert. ‘Elvis Was Already In His Hotel While The Crowd Was Still Cheering’ drijft op piano, terwijl ‘Cosmic Debris’ onderkoelde, trage techno en IDM te bieden heeft. De plaat klinkt in zijn geheel eerder donker, met hier en daar een zweem van postrock en zowaar in ‘Last Contact’, met de assistentie van Costanza Bellugi, een poging tot beats. Ze klinken echter net te industrieel en uit de danstoon om de danslustigen te overtuigen. FLeUR blijft liever ietwat obscuur en eigenzinnig experimenteren en houdt meer van soundscapes dan van lelijke bezwete lijven. BeWider is het project van Piernicola Di Muro, die voordat zijn vorige ep ‘A Place To Be Safe’ verscheen in februari 2015, voornamelijk actief was met het schrijven van soundtracks voor televisie en een sporadische film. Hij wilde echter ook meer electrodance maken en dat is wat hij onder de noemer BeWider poogt te doen. Van de zes nummers op ‘Dissolve’ wordt er eentje gezongen door Jester At Work en eentje door Francesca Amati (Amycanbe), maar wij horen net zo goed een stem in opener ‘Shaping Lights’. Die nummers zitten inderdaad in de net niet dansbare elektronicahoek, maar zijn vooral een zwakke versie van bijvoorbeeld Daft Punk. De instrumentale stukken kiezen eerder voor door Jean-Michel Jarre en Klaus Schulze, maar zijn evenmin sterk genoeg om echt te overtuigen.