Platen met piramides op de hoes benader ik altijd met enige argwaan. Of het de schuld is van Asia of van Erich von Däniken weet ik niet, maar als ik zo’n bouwsel op een hoes zie, word ik bevangen door een angst voor oeverloze kosmische toestanden, epische pretenties en waarschijnlijk allebei. Egyptology plaatste, hoe kan het ook anders met zon naam, maar liefst drie van de kolossen op de voorkant van The Skies, maar liet de pretenties gelukkig achter in de woestijn. Het duo Olivier Lamm (O.Lamm) en Stéphane Laporte (Domotic) beteugelt zijn kosmische aspiraties en zet oude synthesizers en drummachines in voor een fijne mengelmoes van proto-synthipop en het geluid van soundtracks uit de jaren 1980. De korte, melodische nummers doen denken aan het vroege werk van de peetvader aller spacey Fransen, Jean Michel Jarre. De plaat is opgezet als een imaginaire soundtrack, met een mooie gang langs verschillende stijlen en stemmingen. Van poppy nummers met pakkende riedels, via elektronische soundscapes, naar moody nummers, met een begeleidend verhaaltje in passend onbegrijpelijke futuro-babbel op de hoes. Vangelis ‘Blade Runner’ soundtrack is nooit ver weg, maar tegelijk klinkt The Skies vaak ook veel moderner, al met al een beetje zoals we gehoopt hadden dat Daft Punks muziek voor TRON: Legacy had geklonken (zij het dat de vette discobeats hier ontbreken). Sci-fi-muziek dus, maar wel sci-fi uit de tijd dat dystopia zijn intrede nog niet had gedaan en piramides futuristische huizen van de toekomst leken en geen tombes vol dodelijke mummies.