Meer dan anderhalf decennium lang waren de drie albums van deze Britse shoegazepioniers niet meer te verkrijgen. In 2004 verscheen er weliswaar een prima dubbele compilatiecd (Catch The Breeze) op Sanctuary, maar in hun geheel waren Just For A Day (1991), Souvlaki (93) en de ondergewaardeerde zwanenzang Pygmalion (95) sinds het faillissement van Creation Records niet meer leverbaar. Aan dit hiaat is nu eindelijk een einde gekomen. Cherry Red brengt de drie albums opnieuw uit, telkens voorzien van een flinke hoeveelheid bonusmateriaal zoals alternatieve mixes, zeldzame demoversies en nummers afkomstig van hun eps (niet enkel diegene die ooit werden verzameld op Blue Day) en de Peel Session die ze ooit deden. Net als Catch The Breeze is ook The Shining Breeze opnieuw een dubbele verzamelcd. Met niet minder dan 31 nummers ditmaal in plaats van 25. Het voornaamste verschil zit hem in het feit dat Pymalion ditmaal wél evenredig vertegenwoordigd is. Met hun eerste twee albums stond Slowdive mee aan kop van een nieuwe golf Britse bands die gitaarnoise koppelden aan melodieuze, melancholische en ijle pop. Samen met onder meer Ride, Chapterhouse, Lush, Pale Saints en zijdelings ook The Cocteau Twins en My Bloody Valentine dicteerden ze begin jaren 1990 kortstondig het geluid dat uit Groot-Brittannië kwam tot Blur, Oasis en de Britpoptsunami de shoegazers compleet de marge in spoelden. Toen Pygmalion verscheen, was het kalf niet alleen spreekwoordelijk verdronken; de mix van (elektronische) ambient en pastoraal gitaarminimalisme was zijn tijd veel te ver vooruit om begrepen en gewaardeerd te worden. De samensteller van The Shining Breeze zet die onrechtvaardigheid nu enigszins recht door op twee nummers na het volledige album op de compilatie te zetten. Het dromerige geluid dat Slowdive ooit uittekende is anno 2010 weer helmaal terug zoals te horen is bij een volledig nieuwe lichting bands als The Pains Of Being Pure At Heart, School Of Seven Bells of The Fauns, maar de erfenis van Slowdive valt ook te traceren bij een populaire band als Sigur Rós. Het ultieme bewijs dat hun muziek de tand des tijds niet alleen heeft doorstaan, maar belangrijker meer dan ooit relevant is.