Het verhaal is bekend: na vijftien jaar Swans hield Michael Gira het voor gezien, richtte zich op Angels Of Light, om de band die hem beroemd en berucht maakte dertien jaar later weer nieuw leven in te blazen. Sindsdien heeft Swans vooral getoerd, en The Seer ontstond voor een belangrijk deel tijdens en tussen de optredens. Het klinkt dan ook als het resultaat van twee jaar optreden, en minder als de optelsom van dertig jaar Swans, zoals het album in veel media is gepresenteerd. Wij zagen de band in korte tijd drie keer live, en iedere keer waren de nieuwe nummers langer en repetitiever; in interviews vertelde Gira dat extase het hoofddoel van Swans live is, zowel voor de band als voor het publiek. Op plaat leidt dat tot lange nummers die de luisteraar via hypnotische passages van hevige twee-akkoordenrock van crescendo naar crescendo voeren. Soms werkt dat net zo goed als op het podium, zoals op het meeslepende Avatar, maar in het halve uur dat het titelnummer in beslag neemt, is het ook makkelijk verdwalen. Door al dat geweld zou je de mooie rustpunten haast uit het oog verliezen, zoals de ballade ‘The Daughter Brings The Water’, en het country-liedje Song For A Warrior (met Karen O. als gastzangeres). Het meest compleet is A Piece Of The Sky, dat begint met vuur en omineuze drones, om zich langzaam te ontwikkelen naar een haast dromerig akoestisch liedje. In de afsluiter rukt de band minutenlang als een horde onrustige paarden aan de teugels om ons er vervolgens in volle galop aan te herinneren wie er ook weer aan de wieg stond van de crescendo rock. The Seer is een imposante, soms zelfs intimiderende plaat, maar mist soms de focus om geniaal te zijn.