En toen viel hij ineens in mijn bus, ‘The Secret Migration’. Het nieuwe Mercury Rev album. Vier jaar na het donkere sprookje van ‘All Is Dream ‘en zeven jaar nadat de Revs met ‘Deserters Songs’, definitief de chaotische noisepop achter zich lieten voor wijdse velden van hallucinerende droompop. Ik staar naar de surreële hoes. Een meisjesgezicht gemorpheerd in een vlinderlichaam. Onschuld keer twee. De vlinder wappert zijn vleugels en were off for a dark countryride, zoals Donahue het zingt in Secret For A Song dat er als vanouds in knalt, op de achtergrond het geluid van zeven orkesten. Donahues bizarre vocalen prikken dwars door je kippenvel. Je kent ze van ‘All Is Dream’ maar wederom zorgen ze ervoor dat je twijfelt aan je gevoel voor smaak, eng, op de rand van cheesy maar uiteindelijk een ultieme kruiwagen voor de meesterlijke droomdoolhoven die de Revs creëeren. Dit staat buiten alle gevoel voor rechtvaardigheid, ellende, negativiteit, ‘The Secret Migration’ staat symbool voor de migratie van de ziel van een wereld van zonden naar een onstuimig paradijs met een zwart randje. Het alles omverblazende Secret For A Song past helemaal in de lijn van ‘All Is Dream’ terwijl Across Yer Ocean en Diamonds niet hadden misstaan op ‘Deserters Songs’. Maar de duizendeneen strijkers die ‘All Is Dream’ sierden blijven op ‘The Secret Migration’ in de koffer. In plaats daarvan variaties op bestaande muzikale themas. De motorike droompop van Vermillion, het door Velvet Underground geïnspireerde In A Funny Way, Grasshoppers Floydiaanse gitaarspel tijdens Black Forest (Lorelei) en de prachtige, minimale pianoballade First Time Mothers Joy (Flying) laten horen dat Mercury Rev niet voor een gat te vangen is en nog veel meer te bieden heeft dan alleen panoramas van uitgestrekte droomvlakten. Klasseplaat van jewelste.