De recente, derde reïncarnatie van Wire staat zonder meer voor één van hun sterkste periodes. De terugkeer van de band in originele en volledige bezetting werd in 2002 ingeluid met twee uitstekende eps (Read & Burn 01+02) en een jaar later gevolgd door het album Send, het eerste in ruim tien jaar overigens. Wie het viertal aan het werk zag in Antwerpen en/of Pukkelpop, weet dat Wire scherper staat dan ooit. Alle franjes werden overboord geflikkerd en wat rest, is punk volgens hun eigen, unieke recept: Spartaans, repetitief, rudimentair, minimalistisch, energiek. The Scottish Play is de integrale registratie van een concert dat op 30 april 2004 plaats vond tijdens het Triptych Festival in Glasgow. (Als bonus werd dit concert bovendien ook als gewone cd mee in de digipack gestoken.) De set toont grote overeenkomsten met het concert dat ze gaven op Pukkelpop; ook hier vormt materiaal geplukt uit de drie meest recente releases de kern van het optreden. Hoewel ze al decennialang categoriek weigeren om de van hun debuut Pink Flag (1977) afkomstige punkhit 12XU te spelen au fond was Wire nooit echt een punkband- grijpt het viertal met respectievelijk Strange, 106 Beats That, Surgeons Girl en het titelnummer verassend genoeg terug naar datzelfde debuut. Nog interessanter wordt het wanneer we deze nieuwe beelden vergelijken met Wire On The Box :1979, de vorig jaar verschenen dvd. Hoewel ze allemaal ouder, grijzer en/of kalend en brildragend zijn geworden, leggen ze er als vanouds flink de zweep op. De tijd heeft schijnbaar geen invloed gehad op hun gedrevenheid. In circa 52 minuten jagen ze er 14 nummers door. De rollen zijn daarbij nog steeds netjes verdeeld. Ook hier zijn de overeenkomsten met Wire On The Box :1979 frappant. In ruim 25 jaar lijkt er op het eerste gezicht niet veel veranderd. Zanger/gitarist Colin Newman huppelt rond als een door woeste wespen achtervolgde frontman terwijl levende metronoom Robert Gotobod uiterlijk onbewogen en statisch als een sfinx de andere groepsliden steeds meer opjut met zijn dirigistische drumpatronen. Samen met de immer potente en dreigend ogende Graham Lewis vormt hij het ritmische fundament van de Wiresound. Bruce Gilbert staat zoals gebruikelijk wat op de achtergrond, nonchalant kauwgom kauwend en totaal apathisch annex stoïcijns, maar tegelijkertijd tovert hij de ene na de andere vlijmscherpe en noisy riff uit zijn knalrode gitaar. Waar filmmaker Tom Gidley weliswaar met accuratesse en oog voor detail- het Schotse concert realiteitsgetrouw en redelijk traditioneel in beeld bracht, koos avant stage designer Es Devlin tijdens het eenmalige Wireproject Flag: Burning in het Londense Barbican op 26 april 2003 voor een meer kunstzinnige aanpak. Spelend achter en met vier grote videoschermen krijgen we een uniek visueel spektakel voorgeschoteld dat de vier gebrachte nummers (1st Fast, Comet, Spent en I Dont Understand) een extra theatrale dimensie geeft. Door hun muziek ten dienste te stellen van en te onderwerpen aan andere kunstvormen, bewijst Wire nogmaals dat ze niet voor één gat te vangen zijn.