Icuria Coss is een verwarde vrouw met een veelbewogen verleden. Met een dergelijk gegeven zijn al talloze poëtisch geladen films gemaakt, maar een dergelijke mindfuck moet ook op cd kunnen. Dat dachten tenminste de Brusselse elektronicaman Bob Vanderbob, Canadese vocaliste/danseres/actrice Susanna Hood en Britse schrijfster Liz Scrimgeour. Het filmische team nam de Memento en Pi-achtige insteek om in zeventien scènes – ofwel tracks – de vrouw door een labyrint van allerlei emoties te laten gaan waar ze regelmatig als een voice-over verslag van doet. Alle menselijke emoties en bijbehorende sfeerbeschrijvingen komen zowat in letterlijke benaming langs en dat maakt het samen met wat doorzichtige poëzie (I see, said the eye) allemaal wat over de top. Ook omdat de dame in kwestie het gevoel er nogal dik bovenop acteert. Oh ja, er is ook nog muziek. Vanderbob blijkt van de drie het beste uit de hoek te komen, maar mist een focus. Hij heeft ervaring met filmmuziek en laat op deze plaat dan ook zijn veelzijdigheid horen. Oog voor rust, langgerekte geluiden, benauwde compacte spanningsboogjes en luchtige soundscapes zijn wat van zijn kenmerken, maar hij gaat ook zo nu en dan aan de haal met meer ritmische en instrumentale tracks. Gezien de luisteraar in de korte tracks (één tot drie minuten) te weinig de kans krijgt om de sfeer te pakken te krijgen, zijn die ritmische tracks het interessantst. Zo heeft de titeltrack een coole, clashy groove en terwijl Hood zwaar acterend herhalend Talk to Me schreeuwt, komt Bob met een speelse percussionele track aanzetten. Het geheel wil nooit samensmelten tot het beoogde intense emotiespel. Sterker, deze collage komt nogal vaak knullig over. Icuria Coss heeft de echte mindfuck duidelijk overschat.