Zeven albums vol indie waanzin, gekte, lol en plezier. Dat is waar we Deerhoof toch van kennen. Plus een niet te onderschatten dosis muzikaal talent. De kolossale drumprecisie van Greg Saunier, de links en rechts stuiterende gitaarmelodiëen van Rob Fisk met daar dwars doorheen het het aanstekelijke gejodel van de Japanse anti-chanteuse Satomi Matsuzaki. Dat maakt van Deerhoof het ongrijpbaar fenomeen dat ze zijn. The Runners Four is de volwassen cumulatie van al die onbezonnenheid die we op Reveille en Apple O voor onze kiezen kregen. Het vorig jaar verschenen Milk Man wees al op iets meer structuur in de aanpak en dat leidde tot een vrij onsamenhangend geheel. Dat euvel wordt op The Runners Four uit de wereld geholpen. De groep heeft zich namelijk geconcentreerd op echte liedjes. Echte popliedjes zelfs, maar nog steeds schuilt er in één 3 minuten durend Deerhoofnummer meer dan op hele albums van menig ander indiebandje. De herkenning is daar wanneer opener Chatterboxes inzet: de gitaren zenuwachtig trekkend en Satomi die er als een Japans tienermeisje doorheen zingt. En dat alles zonder de maniakale drums van Saunier. Die maakt pas zijn opwachting in het tweede nummer, Twin Killers. Zijn vette drumbeats plakken lekker tegen de achtergrond terwijl Fisks gitaarspel met de precisie van Israëli afweergeschut stekelige postpunkritmes afstoot. Vooral Satomi charmeert met haar lieflijke en wonderbaarlijk sussende vocalen tijdens Running Thoughts en Vivid Cheek Song. The Runners Four is een klein avontuur door de wonderlijke wereld van Deerhoof en als je hier nog niet van gecharmeerd bent dan komt het waarschijnlijk nooit goed tussen jou en Deerhoof.