Lets Matmos that shit up, zo verklapte een muzikant me ooit het verzoek van zijn platenmaatschappij om zijn luchtige album wat ingewikkelder te maken. Drew Daniel en Martin Schmidt staan bekend om de moeilijke weg die ze altijd kiezen. Na hun ervaringen met de huisrat op Rat Relocation Program en het middeleeuws instrumentarium op Civil War heeft het duo zich nu gestort op tien geluidbiografieën van homoseksuele iconen. Van Koning Ludwig II van Beieren tot Larry Levan. Matmos zou Matmos niet zijn als ze hun geluid niet zochten in de omgeving. Voor het titelnummer ter ere van Wittgenstein werden wat rozen vertrapt. Martin Schmidt liet zijn hoofd kaal scheren en Daniel liet zich verbranden, allemaal ten behoeve van het geluid. Maar van de jongens van A Chance To Cut Is A Chance To Cure valt alles te verwachten. Heeft al deze moeilijkdoenerij nu ook mooie muziek opgeleverd? Tienwerf ja! Het vergt vele luisterbeurten, maar dan ontvouwt zich opnieuw de conclusie dat niemand doet wat Matmos doet. En dat wat Matmos doet, is iets om altijd naar uit te kijken. Er zijn weinig groepen die zon unieke plek in de muziekwereld innemen.