De tragiek van UNKLE is dat de formatie telkens weer vergeleken wordt met debuutalbum ‘Psyence Friction’, maar omdat DJ Shadow toen nog lid was, is het praktisch onmogelijk om niet over diens ‘Entroducing…’ te beginnen en tja, van die klassieker win je moeilijk. ‘Psyence Friction’ kreeg wisselende kritieken, en het resultaat was ook nogal wisselvallig. Triphop en alternatieve rock fuseren lukte niet al te goed. Bepaald niet alle uitgenodigde sterren deden hun best; en prachtnummers wisselden matig materiaal af. Het vertrek van DJ Shadow en diverse platen later zijn we bij ‘The Road, Pt. 1’ aangekomen. Eerlijk is eerlijk: dat is een veel consistentere plaat dan ‘Psyence Friction’. De triphoplink is vrijwel afwezig, op prominente gastartiest Elliott Power na, die op diverse manieren op die verlegen manier rapt zoals dat vroeger bij Massive Attack gebeurde. UNKLE anno 2017 weet rock en elektronische muziek bovendien veel beter bij elkaar te brengen, en gooit daar een bataljon aan filmische strijkers bij. Het gejaagde bijna-titelnummer ‘The Road’ is niet bijster geslaagd, maar daar staan heel sterke nummers tegenover met Keaton Henson en vooral Mark Lanegan. Laat dat volgende deel maar komen!