Colossal Youth van Young Marble Giants is het soort album dat wij als eerste in bescherming zouden nemen wanneer de vlammen het huis binnendringen. Dat heeft voornamelijk te maken met de kristalheldere stem van Alison Statton, een beproefd panacee voor diepe littekens van hartzeer. Hun enige album (1980) is een naakt en minimalistisch meesterwerkje van uitgepuurde liedjes, aangeleverd door de broers Moxham op gitaar, bas en ritmebox. Met Weekend waagde de Welshe chanteuse zich op nieuw terrein, ergens tussen lichte jazzpop en bossa. Daarna werd muziek naar het tweede plan verdrongen: in de jaren tachtig concentreerde Statton zich op haar carrière als chiropractor. LTM heeft uit de Crépuscule-archieven de twee albums van Statton met Ian Devine opgediept (1989-1990). Devine verwierf enige vermaardheid als lid van het cult postpunkgroepje Ludus rond de enigmatische Linder Sterling, compagonne de route en zielsverwante van Morrissey. Dit is bedachtzame, akoestische gitaarpop zonder veel opsmuk. Natuurlijk verbleekt deze relatief onschadelijke muziek in de schaduw van vroeger werk. Stattons stemgeluid is echter van een pure, onbezoedelde zuiverheid die enkel geëvenaard werd door folksirene Shirley Collins. Hun eersteling smaakt dan ook naar honing op een vers getoaste boterham. Opvallend is de balladebewerking van New Orders Bizarre Love Triangle, later nog eens dunnetjes overgedaan door het Australische vedergewicht Frente! Andere uitschieters zijn de tintelfrisse opener Under The Weather of het door Welshe trots geïnspireerde Turn The Aerials Away From England. Belgenpop-chroniqueurs noteren de aanwezigheid van Jean Blaute (accordeon), bekend als muzikant en producer bij o.a. Roland, Raymond en Urbanus. Aanhangers van zachtmoedige pop à la Belle & Sebastian of het prille werk van Everything But The Girl kunnen dit zonder dralen op hun verlanglijstje zetten. Opvolger ‘Cardiffians’ is enigszins meer georchestreerd. Het album, opnieuw opgenomen in Brussel, ademt een kosmopolitische sfeer uit. New Order bassist Peter Hooky Hook was zodanig gecharmeerd dat hij zijn assistentie verleende, zoals ook Marc Ribot. Voor de rest verandert er weinig aan het recept van tijdloze gitaarpop.