Ze zijn vrijwel vergeten in de historie van de punk, en dat is bijzonder onterecht, want terugluisterend waren The Prefects uit Birmingham meer punk dan de gehypte Clash en The Sex Pistols bij elkaar. Het waren geen poseurs, geen mediamanipulators, carrièrejagers of verkapte hardrockspelers. Neen, The Prefects deden gewoon wat ze deden, zonder enige notie van muzikaliteit, trend, of platenmaatschappij. Hun eerste single werd uitgebracht nadat de band uit elkaar was gegaan! Al hun liedjes (tien!) zijn verzameld op een cd en meer dan achtentwintig jaar later staan ze nog steeds als een (wankelend) huis. Opvallend genoeg lag in het begin van hun loopbaan de punkwereld aan hun voeten, want als vervangers van eerst The Slits en later The Buzzcocks kon de groep aanschuiven in de White Riot-toernee van The Clash, met ook The Jam, de Subway Sect en, voor een periode, The Slits en The Buzzcocks. Maar het klikte niet met The Clash wiens manager Bernie Rhodes de groep toebeet dat ze amateur wankers waren. En Joe Strummer vond The Prefects te snel spelen, I cant dance to you. Twee complimenten voor een subversieve punkband lijkt me, maar niet in het humorloze stoere universum van The Clash.
De nummers van The Prefects waren ook ironischer en intelligenter dan die van veel van hun generatiegenoten. Na het (onvermijdelijke) uiteengaan van de band zette een aantal leden hun vrije en avontuurlijke geest voort in The Nightingales, één van de beste onafhankelijke bands uit de jaren tachtig.