In de psychologie van de verzamelaar is elke flard geluid van tel. Historische oefensessies en krakkemikkige registraties van markante optredens vinden gezwind afnemers. Zo slepen de repetities voor The Guilty Have No Pride al twintig jaar een piraatverleden mee. Eerst op cassette (Archive,1985), in 2005 op cd door die dekselse Supernatural Organisation. Douglas P. vindt het nu welletjes en zorgt voor een officiële uitgave met superieur artwork. De slank glanzende vormgeving compenseert echter niet dat we hier te maken met materiaal dat in normale omstandigheden het repetitiehok nooit verlaat. Enkel de ware fanaat zal een boodschap hebben aan de embryonale versies van Heaven Street (toen nog Himmel Strasse) of Till The Living Flesh Is Burned (alias Knives). Hetzelfde geldt voor enkele onuitgebrachte losse flodders/tussenstukken (Intermission) en een even historisch als slordig optreden (Londen, 1983). Dan legt de gelimiteerde verjaardagseditie van de dubbelelpee The World That Summer (1986) meer gewicht in de schaal, en niet alleen omdat NERUS de dubbelcd verpakt heeft in een gegraveerde steen. Een halve kilo verpakkingsmateriaal, en daarom de eerste Death In June release waar je ook letterlijk iemand mee kan doodslaan. Enkel Torture By Roses en Break The Black Ice neigen naar de latere Neofolk, de rest van het album klinkt veel elektronischer en experimenteler. Andrea James (Somewhere In Europe) en een zekere Christ777 (David Tibet) zijn de gastarbeiders van dienst. Het hele album is gedrenkt in een sfeer van dood, (liefdes)verraad, het verval van schoonheid en traumas (Rocking Horse Night). In zowat elk nummer waart de geest van Yukio Mishima en Jean Genet rond, met als climax de collageafsluiter Death Of A Man waar hun stemmen verdwijnen in een draaikolk van gongslagen zwaardgekletter, oorlogsdrums en marsmuziek van Mishimas Shield Society. Ook Hidden Among The Leaves verwijst naar de Japanse krijgsfilosofie (Hagakure) inclusief zwaardeffecten, terwijl het rituele Blood Victory een strijd lijkt tussen Odinisme en Christendom. Over de onvermijdelijke bonustracks kunnen we kort zijn. De meeste herwerkte versies kennen we van de retrospectieve cd The Corn Years (1989). Enkel de akoestische versie van Come Before Christ And Murder Love is vermeldenswaard, al verkiezen we het bombastische origineel: een moordend stuk tekst tegen een achtergrond van melancholische elektronica, stuwende drums en trompetgeschal. Dit nummer staat al twee decennia onbedreigd bovenaan in ons lijstje Favoriete Crematiemuziek.