Op de hoes een foto van een met graffiti vol gekladderde muur in een universeel ogende backstageruimte, genomen in god weet welk vergeten gat. Daarop in letters waar niet naast te kijken valt volgende tekst: How fucken (sic) old are Nomeansno? Give it up grand dads. . Daar onder het gevatte antwoord Thats great grand dad to you fucker !, getekend drummer John Wright. Dat ze net dit stilleven gebruiken als illustratie van deze overzichtsalbum zegt uiteraard veel, zo niet alles over deze bij leven al legendarische Canadese band. Ze bestaan inderdaad al een eeuwigheid, meer bepaald sinds 1979! Hoogste tijd voor een terugblik en dus vroegen ze de fans enkele jaren geleden om lijstjes met de twintig beste nummers. De reacties waren zo (onverwacht) gigantisch dat de band noodgedwongen een andere strategie diende uit te werken. Uiteindelijk overleefden slechts 15 nummers de eindselectie, omwille van technische redenen helaas geen enkel van het debuut Mama. Staan er wél op : Now, Sex Mad, Theresa, Give Me That Knife, Body Bag, Its Catching Up, Dad en een unieke liveversie van het magistrale The River dat op 10 november 96 werd uitgezonden op de Nederlandse radio. Het antwoord op de vraag hoe een obsessie met IJshockey in combinatie met een ongezonde Ramones-adoratie te kanaliseren, wordt al jaren gegeven door de Hanson Brothers, een (vooral live) op humor gespeend zijproject van NoMeansNo. Er is maar één band die klinkt en zo goed is als The Ramones zelf, en dat zijn de Hanson Brothers. Brad is bijgevolg een pretentieloos plaatje vol punkrockpret op Ramonesleest, inclusief de obligate One-two-three-four. Jammer dat het feestje net geen dertien minuten duurt.