Wallace Vanborn trok naar de legendarische Rancho De La Luna studios om met de peetvader van de stonerrock, Chris Goss, hun derde plaat op te nemen. Daar werd al meermaals stonergeschiedenis geschreven, maar niet met deze plaat vrezen wij. Niet omdat dit een slecht album is, maar met een paar goeie tot heel goeie songs op een totaal van dertien red je het niet. Supply And The Damned is een puike single met zijn kurkdroog ritme en logge bas. Wij dachten dan ook op weg te zijn voor een atypische stonerplaat, maar het volgende handvol songs komt niet boven het maaiveld uit. Integendeel, de woestijn zorgde niet enkel voor het kurkdroge geluid waar wij fan van zijn maar spijtig genoeg ook voor heel wat zand in de raders van het tempo. Wij hebben niets tegen traagheid – wij kicken op doom maar hier spreken we van tam. Vampires bijvoorbeeld, klinkt als Danzig op een dieet van Temesta. En wij hadden net iets meer van de nieuwe Pletwallace, zoals ze weleens worden genoemd, verwacht. Iets meer grilligheid, meer lak aan de conventies van het genre. Voor mensen die de nieuwe Foo Fighters innovatief vinden zal deze meer dan volstaan, maar wij zijn gulzigaards die net dat iets meer willen. Verwende klootzakken, we weten het. Is het dan allemaal kommer en kwel? Neen, maar we moeten lang wachten, tot Regenerating Mantra, tegen dat onze oren zich nog eens spitsen. Opvolger Welcome To The Wastelands is een heerlijke sleper met een aangeboren melancholie en misschien wel de beste song van de plaat. Ook Wave Goodbye vinden wij een goeie uitsmijter, als je die overbodige outro niet meerekent. Het album heeft een air van passie, waanzin en weemoed in toon en ritme, maar spijtig genoeg niet de memorabele songs om dit te bevestigen.