Hoewel hij al anderhalf decennium zeer verdienstelijk aan de weg timmert, is Paul Gough a.k.a. Pimmon lang niet zon household name als bijvoorbeeld genregenoten als Fennesz, Tim Hecker en Oren Ambarchi. Jammer, want Goughs werk is vaak zeer inventief en gedetailleerd, en The Oansome Orbit is geen uitzondering. De plaat ligt ruwweg in het verlengde van Pimmons vorige langspeler, Smudge Another Yesterday uit 2009, maar er is veel meer aandacht besteed aan de uitwerking. Ieder nummer bevat een resem lagen van loops, microgeluiden, drones en van hun betekenis losgezongen geluiden, die over en door elkaar heen schuiven. Op sommige nummers ontstaat daaruit een warm, harmonisch geheel, zoals op de mooie ambient opener, maar op andere tracks duikt Gough het donker in. Net onder het oppervlak piept en knarst er constant van alles, waardoor de muziek zowel diepte, als een vervreemdend karakter krijgt, zoals op het beklemmende Yicco, dat zo onder een onheilspellende science fictionscene kan. Op Holding, Never To Be Passed komen er onder alle glitches majestueuze synthesizers tevoorschijn. Düülbludgers deed ons denken aan een chaotische versie van muziek die Edvard Artemiev maakte voor de films van Andrei Tarkovsky. Gedurende de hele plaat is er een rijkdom aan details die je eigenlijk alleen maar hoort met een hoofdtelefoon. Bij de eerste, terloopse beluistering lijkt The Oansome Orbit misschien gewoon nog een ambient/drone-plaat. Maar geef het de aandacht die het verdient, en er gaat een unieke en rijke wereld aan geluid open.