De gedreven industriële archeoloog kent Roger Doyle vooral van het muziektheater Operating Theatre, maar sinds het einde van de jaren 1980 heeft Doyle zich toegewijd aan electro-akoestische muziek, experimenten met sensoren en geluidsonderzoek. Hij houdt van monumentale projecten zoals Babel, een vijfdubbele cd-set waar hij tien jaar aan werkte. Ook de serie Passades, waarin deze Ninth Set kadert, is al jaren een werk in uitvoering. Doyle vervormt de stem van Mary Costelloe tot langgerekte gevarieerde drones en ijl gesis. Door af en toe de stem in haar originele vorm te laten terugkeren (een oerschreeuw) of ruw te verknippen tot korte geluidsflarden die raakpunten hebben met allereerste tape-experimenten, wordt voor de nodige afwisseling gezorgd. Natuurlijk zijn er verschillen qua bronnenmateriaal, aanpak en motivatie, maar deze uitstekende gelimiteerde
(zeshonderd stuks) cd zal zeker in goede aarde vallen bij liefhebbers van het werk van Tod Dockstader of The Hafler Trio. Na Sanctus en Amen is Omega het sluitstuk van de kerktrilogie van Organum. De voorgangers werden nogal lauw onthaald wegens voorspelbaar en weinig gevarieerd. Omega valt ons beter in de smaak, maar de ultieme drone waarmee alle andere drones zullen eindigen, is dit zeker niet. Bronnenmateriaal wordt niet prijsgegeven, maar we gokken op een kerkorgel wegens het melodieuze en warm fluctuerende klankenpallet. Hierdoor hoort deze gelimiteerde (zeshonderd stuks) tot het meer toegankelijke ambient werk van David Jackman. De typische snerpende metaalfeedback is sluimerend aanwezig, maar zijn antagonisten kunnen zich weer dood ergeren aan het feit dat er slechts zeer subtiele verschillen zijn tussen de drie tracks (die trouwens op één seconde na allemaal ook even lang duren). Als eindconclusie kunnen we niet anders dan deze cd (en de hele trilogie) klasseren bij de minder geïnspireerde werken van een artiest die ooit genrebepalend was.