Het is weer eens iets anders. Een stel New Yorkers, luisterend naar de namen Angeryman (zang) , The Sandman (gitaar), Silk City Kid (bas) en Colonel Taz (drums) beginnen een band. Of oprichter Claudius Pratt, gitarist Justin Moses Gunn, bassist Martin Ollivierre, drummer Matthias Klein en percussionist Nikolaj Høi-Harp. Het is maar hoe we de heren ontmoeten: ergens te velde of op een podium. Die laatste kwam er trouwens pas bij toen het kwartet zijn biezen pakte en verhuisde naar Denemarken. Een beetje vreemd natuurlijk, want de omgekeerde beweging gebeurt veel frequenter. En als we dan ook nog eens weten en horen dat de heren rhythm & blues spelen geënt op negro-spirituals lijkt het helemaal een vreemde carrièrewending. Meer nog, het kwintet is zo te horen nog maar eens uitgebreid, nu met twee frivool zingende en dansende dames. De songs lijken dan ook soms te neigen naar een revue beïnvloedt door James Brown. Zeker is alleszins dat deze bende houdt van een lekker feestje, waarbij de toeters, de koortjes en het heupwiegen niet ontbreken. Opererend vanuit Kopenhagen lijkt de band een missie te hebben om aloude R & B weer over het oude continent te verspreiden, zoals ooit Ike & Tina Turner en soortgelijke swingende monsters het hen voordeden. Er wordt hier en daar gepoogd om het tempo wat te milderen, al lukt het hen nooit om het lang vol te houden. Het verveelt hen, ze willen swingen, dansen en dames (of heren) versieren. Whisky, wulpse dames en nonkel God zijn de hoofdthema’s, zoals de traditie in dit genre het vereist. ‘The New Gospel For The Wayward’ is een aardig debuut, waarmee bij genreliefhebbers absoluut kan gescoord worden.