The Music Of Belief

U las het in de vorige Gonzo (circus) al: Lieven Martens méént het met zijn fascinatie voor New Age, dolfijnen en Hawaii. Dat hij het meent is goed, want met charlatans die het ‘voor de grap’ doen, houden wij ons liever niet meer bezig. Geef ons Guns’n’Roses, maar hou The Darkness maar voor uw debiele neefje. Martens is een satelliet van de Antwerpse noise-wereld. In dat wereldje wordt er niet opgekeken als er een “specialist in de ass-trumpet” wordt aangekondigd of als een rolstoelpatient tijdens een Wolf Eyes concert uit de moshpit dient geëvacueerd te worden. Zowel de ass-trumpet als de rolstoelpatiënt hebben wij live meegemaakt, en toch verslikten wij ons in een sigaret toen we lazen over Martens’ plannen met dolfijnen en New Age. Was dit dan toch misschien de brug te ver? Nee, zo bleek al uit talloze cassettes op Martens’ eigen Cetacean Nation Communications en uit ‘On Sea-Faring Isolation’ op Not Not Fun, en nee, zo blijkt nu ook weer uit het sterke ‘The Music Of Belief’, een ouderwetse plaat, waarop je geen nummer ongestraft van plek kan veranderen. Track één – ‘The Voice of Incorporeality (Being A Poem Of Silence)’ – duurt een half uur, maar we hebben ‘m al minstens acht keer beluisterd zonder te skippen. Dat is een verdienste waar véél uitstekende popsongs van drie minuten zich niet op kunnen beroepen. Los daarvan is dit een track vol super intense geluiden die veel rustzoekende New Age-adepten waarschijnlijk overstuurd schreeuwend richting horizon jaagt. Maar wie zijn psychedelica daarentegen graag iets diepgravender heeft, weet zich bij deze uitgenodigd. Deel twee van klinkt dan weer als een tussenbalans van Dolphins Into The Future tot nog toe: negen korte tracks met zowel plinke-ploinke gamelan, onder- en bovenzeese geluiden, geabstraheerde vogelzangen en aan Oneohtrix Point Never verwante synth-exploraties. Dat Lieven Martens blijkbaar wereldwijd door labels wordt ontdekt, weerhoudt de man er niet van om aan hoog tempo cassettes te blijven releasen, zowel op het eigen Taped Sounds/Cetaceancommunications als op andere labels. Zo bereikten ons vorige maand nog twee vermeldenswaardige cassettes. Blobs is een samenwerkingsverband tussen Martens en Eva – Orphan Fairytale – Van Deuren. Op ‘Hey Hello’ grossieren Blobs in kosmische freeform (analoge?) synths. Bijzonder aangenaam materiaal voor een katerige namiddag in de zon – we hebben er speciaal ééntje georganiseerd: gonzo-journalism, weet u wel? Op het Antwerpse tapelabel Why So Serious? – hoofdkwartier één verdieping hoger dan Martens – kwam ‘Alderon / Babalon’ uit, een dubbelcassette waarop Martens als Duncan Cameron en Hans Dens als Innercity op zoek gaan naar hun beider persoonlijke definities van het Nirvana. Onze mening over die dubbelcassette houden we nog even in beraad, maar we kunnen al wel meegeven dat in Duncan Camerons ‘Alderon’ méér licht schijnt dan in Innercity’s ‘Babalon’.