Twee jaar voor zijn dood in 1987 componeerde Morton Feldman For Bunita Marcus, een subtiel werk voor piano dat lijkt opgebouwd uit losse noten, geclusterd rond dezelfde grondtoon, zonder duidelijke ontwikkeling. Dergelijke minimale composities vereisen maximale concentratie, en het ontdekken van melodie lijkt vooral autosuggestie als gevolg van die concentratie. Feldman ging echter uiterst methodisch te werk, en bij herhaald luisteren valt er een interne logica in het stuk te ontdekken, al ben je er nooit helemaal zeker van. Toen Oren Ambarchi en Thomas Brinkmann besloten een variatie op het stuk te componeren, moeten ze een gedetailleerde analyse van het origineel hebben gemaakt om er de flow in te ontdekken die hun uitvoering, The Mortimer Trap, heeft. De ruggengraat is een aanhoudende drone die bestaat uit een ultrakorte loop van iets wat niet langer herkenbaar is, misschien de gedempte aanslag van een piano. De loop verandert langzaam van karakter, en schuift door trage veranderingen van toonhoogte, op een manier die de grondtoon van het origineel volgt, terwijl variaties in het volume samen gaat met schijnbare spanningsveranderingen in het origineel. Hetzelfde geldt voor de microgeluiden en bastonen die zo nu en dan tevoorschijn komen, en het rudimentaire ritme dat halverwege de plaat de top van de spanningsboog vormt. Ik zeg schijnbaar, omdat de congruentie pas blijkt wanneer je het origineel en Ambarchi & Brinkmanns versie tegelijk draait. Dat is zeker aan te bevelen omdat het resultaat erg goed werkt, maar ook omdat de ‘The Mortimer Trap’ daarbij als een soort auditief commentaar werkt op Feldmans stuk, en een nieuwe interpretatie geeft. Op zichzelf staand zal de cd vooral liefhebbers van de meer academische drones aanspreken zoals Kevin Drumms Imperial Distortion of Eleh maar wees gewaarschuwd: hij vereist net zon concentratie als het origineel.