Jammerlijk vergeten door generaties van toen en nu. Dat is het spijtige lot van de legendarische sixtiesband The Monks. We gaan naar 1964, waar vijf Amerikaanse soldaatjes verveeld kamp houden in Duitsland en beginnen met rock-n-roll covergroep The Five Torquays en vervolgens evoleren naar The Monks, compleet met geschoren kruinen en monnikenpij. Een soort anti-imago met tegengeluid, want de heren hekelden het zoete poplandschap waar The Beatles en The Rolling Stones op dat moment de dienst uitmaakten. The Kinks waren wel ok. Het resultaat was opmerkelijk. Sociaal-kritische teksten en repetitief drumspel, in een onmelodisch karakter waar minimalisme en experimenteerdrang voorop stond. Een mond vol, maar deze jongens maakten toekomstrock, lichtjaren voor op postpunkers en indies, en live op hun sterkst. Niemand snapte er de ballen van. The Transaltantic Feedback vertelt over de onbegrepen genieën, gevangen in een verkeerde tijd en plaats, dromend over roem en popstatus. Alle leden halen afzonderlijk herinerinngen op over de korte, maar levendige geschiedenis van de band. Hans Joachim Irmler (Faust) is gestrikt als talking head en benadrukt het belang van The Monks, en denkt zelfs dat het drumspel de blauwdruk was van de krautrock. Maar het is nog maar de vraag wat de daadwerkelijke invloed van The Monks is geweest. Op de vooravond van de Aziatische toer in 1967 zag bassist Eddie Shaw er geen noodzaak meer in en vertrok. De toer werd geannulleerd, de band hield op te bestaan en de leden trokken terug naar het moederland en repten gedreven door schaamte over de mislukking met geen woord meer over The Monks. The Transatlantic Feedback is met klein budget gemaakt en dat is te zien, (bovendien is er weinig archiefbeeld te vinden), maar blijft dankzij het onderwerp en smakelijke anekdotes gemakkelijk overeind.