‘The Man Who Died In His Boat’ is geen nieuw album, maar een verzameling overgebleven nummers uit de tijd van ‘Dragging A Dead Deer Up a Hill’ uit 2008, Liz Harris vierde album als Grouper. Die plaat, die recentelijk werd heruitgegeven op Kranky, was en is haar meest toegankelijke album, wat voor een groot deel te danken aan de productie. Hoewel de woorden helder en Grouper in één zin een oxymoron van jewelste is, waren op dat album Harris stem en gitaar voor het eerst niet verborgen onder ruis, drones en zoveel demping dat je je afvroeg of de microfoon wel in dezelfde kamer had gestaan als de zangeres. Ook compositorisch was Dragging minder nevelig dan de voorgangers, en hoewel het te ver zou gaan om het als folk te labelen, ligt het daar aanmerkelijk dichter bij dan dat de recente, droney A|A-albums dat doen. Dit alles geldt ook voor The Man Who Died In His Boat , dat geen demos of onvoltooide nummers bevat, maar elf liedjes die samen een mooi geheel vormen dat wat mij betreft als volwaardig zusteralbum kan worden gezien. Critici zullen (ook) van deze plaat zeggen dat het allemaal erg op elkaar lijkt, en dat eigenlijk al haar nummers inwisselbaar zijn. Ik denk dat dat een misvatting is, een gevolg van het zeer eigen geluid en kenmerkende stijl van componeren die Harris muziek kenmerken. Zelfs in de dronescape waar ze vorig jaar mee toerde, was Harris hand direct herkenbaar, ondanks het ontbreken van zang en gitaar. Het vereist aandacht om te ontdekken wat er precies gebeurt in Harris’ nummers, daar in de verte, onder alle demping, in die etherische stem. Maar wie ze die aandacht geeft, wordt beloond met heel universum aan mooie, volstrekt eigen liedjes, ook op deze restverzamelaar.