Tien jaar heeft het geduurd eer Matthew Peters zijn trilogie de moeite waard vond om op de wereld los te laten. De instrumentale muziek (alweer een soundtrack voor de film in jouw hoofd) werd onchronologisch gemixt wat het geheel een bevreemdend effect geeft. De drie cd’s, goed voor een trip van één uur en drie kwartier, glijden erg vlot naar binnen. Mad Ep hakt nerveuze beats aan flarden en mengt ze met gemanipuleerde stemsamples, ambient onderlagen en akoestische bronnen (gitaar en piano). Het filmische gebruik van blaasinstrumenten, gecombineerd met elektronica roept dan weer herinneringen op aan de soundtracks van Tuxedomoon. Soms doet Mad Ep net iets teveel zijn best om te tonen wat hij allemaal kan, maar dat zal onze luisterpret nooit vergallen. Mothboy vreet alle elektronica van techno tot hiphop, op voorwaarde dat de bassen voldoende diep gaan. Zijn kruisbestuiving (van hiphop over downbeat tot clubgerichte dansmuziek) is dan ook afwisselender dan bij de concurrentie. Idem voor het ploegenwerk tussen mannelijke en vrouwelijke vocalen. En als het chill out hoogtepunt ‘Bienambo’ traag door de kamer zweeft zijn we zelfs een beetje onder de indruk. We blijven echter onvoldoende streetwise om de typische hiphop poëzie (gelukkig een minderheid van de tracks) naar waarde te schatten. Het derde album van de New Yorker Jvox mengt ingetogen downbeat met een massa stemsamples. Toch is de rust maar schijn, want een nadere studie onthult broeierige jazzinvloeden, samples van criminele creaturen en tijdens de hoogtepunten ‘Accidents’ en ‘I Wonder’ worden de stadslichten onherroepelijk uitgedoofd in een dark ambient poel.