Emmylou Harris, de naam moet vallen in een recensie over The Lions Roar. De Zweedse gezusters Söderberg doen niet mysterieus over de eigen invloeden en noemen het tweede nummer van hun tweede album naar de country elf. Een liefdeslied waarin ook June Carter, Johnny Cash en Gram Parson passeren, het kader gezet en de mosterd bekend. De twee kleinkinderen in deze country erfenis gaan zeer gedegen en geïnspireerd met het erfgoed om. Soms wat liefelijk, maar door Mike Mogis productioneel zo uitgewerkt dat het voortdurend interessant blijft om naar te luisteren. Dezelfde muzikale extras die hij brengt in Bright Eyes vormen hier de verrijking van de verder vrij traditionele country liedjes. Echte grootse uitschieters kent The Lions Roar echter niet, of het moeten The Lions Roar, Emmylou of het gejaagde King Of The World zijn; nummers die net iets langer blijven hangen dan de rest. In die laatste blijkt overigens ook dat Conor Oberst de studio nog even heeft aangedaan om een couplet mee te zingen. Leuk voor de jonge dames die met hun nauwelijks én net twintig al een weliswaar weinig verrassend maar alleraardigst tweede album hebben neergezet.