Ik had ooit best wel vertrouwen in de Rogers Sisters. Ik dacht aan dit drietal als ik dagdroomde over Lydia Lunch, Mars, DNA. Ik dacht aan hen omdat ik ergens hoopte dat ze zich zouden ontwikkelen in de richting van pure No fucking Wave. Met drie dames, drie grote muilen en een zooitje gitaren was dat nog niet eens zon gekke gedachte. Three Fingers, de e.p. die in 2004 uitkwam, hield die hoop nog even hoog maar op ‘The Invisible Deck’ horen we dat ze spijtig genoeg kiezen voor de veiligheid van indierock. Gemiste kans, denk ik dan. Dit mag je producer Tim Barnes (ook producer van de experimentele avant-folksters, Tower Recordings) best aanrekenen, je zou zeggen dat iemand die wel eens vaker samenwerkt met Thurston Moore wel meer met gitaren kan doen dan alleen de fuzz-knop vol opendraaien. Toch hebben de dames meer in peper in hun reet dan de gemiddelde pizzabakker en gelukkig is de immense spelvreugde van het drietal nog steeds niet gedempt. Opener Why Wont Youmaakt dat meteen duidelijk en walst onder steeds intenser wordend gitaargeweld bijzonder brutaal binnen. Eenmaal binnen is het bijzonder goed opletten want de memorabele momenten zijn schaars (The Light, de stuwende afsluiter Sooner or Later). Een gouden melodie, onvergetelijke tekst of sonische dynamiek die bands als The Stooges, Pussy Galore, Royal Trux en andere Groten der Fuzz-Rock uiteindelijk de status gaven die ze nu hebben. The Roger Sisters moeten het puur van hun enthousiasme en gedrevenheid hebben en dat is uiteindelijk maar even leuk.