Mastodon blijft een vreemde band. Ze toeren zich te pleuris, maar dan curieus genoeg meestal als support van een grotere band zoals bijvoorbeeld Slayer; en daarvan weet iedereen ondertussen dat zoiets grotendeels preken voor de eigen parochie is. Een nieuwe tour als headliner lijkt er maar niet te komen. Concerten gaan bovendien vaak gebukt onder felle kwaliteitsschommelingen en de al zo vaak verkondigde én verwachte doorbraak blijft uit. Hun vorige album Crack The Skye uit 2009 verscheen, net als Blood Mountain (2006), nochtans op major Reprise/Warner. Een vaak gehoorde opmerking was dat Mastodon te complexe en doorwrochte muziek maakt om echt te appeleren aan de muzikale smaak van de doorsnee metalhead. Misschien, maar op Crack The Skye klonk het viertal toegankelijker dan ooit. De mix van seventies hardrock, stoner, progrock en epische metal werd nooit eerder zo verteerbaar geserveerd als toen. The Hunter zet die evolutie naadloos verder. Het echte beuken, zoals in bijvoorbeeld Spectrelight, wordt tot het minimum beperkt, de lengte van de nummers werd drastisch ingekort en het blik melodie werd ditmaal volledig opengetrokken. Mastodon is op vijf albums zo sterk veranderd dat anno 2011 niet veel meer doet vermoeden dat ze ooit debuteerden bij Relapse, een label dat bekend staat om extreme metal. Een hypermelodieus en door cleane stemmen gedragen nummer als Creature Lives bijvoorbeeld had destijds nooit de Relapse-stempel kunnen krijgen. Onmogelijk. The Hunter is een prima album, maar dreigt mogelijk wat tussen twee stoelen te vallen. Nummers als Black Tongue of Stargasm zijn zonder meer vintage Mastodon, maar tegelijkertijd is de band zo hard opgeschoven, zelfs richting Alice In Chains of Led Zeppelin, dat ze er hopelijk meer zieltjes bij winnen dan verliezen. Niettemin, een even verrassend als sterk album.